De tijd gaat snel!
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
29 April 2016 | Suriname, Paramaribo
Hallo allemaal,
1 april was mijn laatste blog alweer. Het is dus tijd voor een nieuwe!
Gelukkig hou ik in mijn agenda bij wat we ongeveer allemaal doen anders was ik niet in staat na te vertellen wat ik de afgelopen maand allemaal heb gedaan.
Er zijn zoveel indrukken die ik op doe. Boven alles vind ik het zo bijzonder dat ze in dit land met zoveel culturen in harmonie samenleven. Het is kenmerkend voor Suriname. In Nederland wonen ook veel bevolkingsgroepen, zeker met de huidige vluchtelingencrisis. Toch gaan deze groepen altijd met hun ‘eigen’ mensen om.
De tijd gaat zo snel! Ik weet nog zo dat ik hier aan kwam en mijn draai moest vinden. Nu ga ik over een maand alweer naar huis. Er is nog zoveel dat ik wil zien en doen dat een maand eigenlijk te kort is. Ik zou best langer willen blijven maar kijk er ook echt naar uit om mijn familie en vriendinnen weer te zien!
Nadat we in de paasvakantie in Apoera zijn verbleven is de tijd echt snel gegaan. Op vier april was het feest want toen was Melanie jarig! Die dag hebben we samen met haar en haar ouders doorgebracht in de jungle. We zijn naar Santigron geweest. Dit is een Saramaccaans dorp. Hier hebben we hele bijzondere dingen gezien. De mensen doen hier de afwas en douchen zich in de rivier, leven in hutjes en van de producten die de natuur hun levert. De natuur stond centraal tijdens de tocht. Onze gids, Pukie, woont in dit dorp en weet heel veel over de natuur. We hebben een cacaoboom gezien, suikerriet, papayaboom en allerlei andere soorten planten en vruchten. Het meest bijzonder vond ik het plantje roermeniet. Als je dit plantje aanraakt krimpt het helemaal in elkaar en doet alsof het dood is. Dit is een beschermingsmechanisme. Heel bijzonder. Er was echter één huis in Santigron dat van cement was. Het is knalroze geverfd en wordt het vrouwenhuis genoemd. Hier verblijven de vrouwen die ongesteld zijn. Ze mogen dan niet het dorp in en alleen in het huis verblijven. De man moet dan koken, voor de kinderen zorgen en eigenlijk alle taken van de vrouw overnemen. De vrouw heeft dus eigenlijk een week vakantie. Goed initiatief, moeten ze in Nederland ook maar overnemen. Dat huis is trouwens gebouwd door Bouta (Desi Bouterse, president). In Santigron zijn ze erg bijgelovig. Ze geloven er in dat geesten in mensen kunnen gaan en dan slechte dingen kunnen gaan doen. Als je het dorp in of uit wandelt moet je door een soort poort die bekleed is met bananenbladeren. Hier moet je je door laten aanraken want dan wordt het kwade van je af geveegd. Je moet het zien als een soort wasstraat. Na de wandeling door het dorp zijn we een hapje gaan eten op een resort. Onder resort verstaan wij vaak luxe maar dit is hier niet het geval. Misschien is het voor de Surinamers wel luxe, is maar net wat je gewend bent. Het was een parkje met appartementen dat door een Nederlandse wordt gerund. Tijdens het eten schreeuwt Pukie ineens KIJK EEN VOGELSPIN! Bleek dat er dus de hele tijd al een vogelspin een paar meter boven ons op een plank zat. Het was een vrouwtje want ze had roze pootjes. Vanaf dat moment was het om de hap eten even naar boven kijken of de vogelspin er nog wel zat. Pukie stelde ons gelukkig gerust. De vrouwelijke vogelspin springt niet. Na het eten gingen we een boottocht maken. Het was de bedoeling dat we veel wilde dieren zouden gaan zien maar helaas hebben we er niet veel gezien. Wel hebben we aapjes gezien. Van die hele kleine, super schattig. Gelukkig is de natuur mooi genoeg om te bewonderen. Hier raak je niet op uitgekeken. Na de boottocht hebben we een uur een wandeling gemaakt door de jungle. Pukie heeft ons van alles laten zien zoals scheermesblad (super scherp) en een waterliaan waaruit je water kunt drinken. We moesten klimmen en klauteren over boomstammen, echt een belevenis. Hierna waren we ook wel moe en zijn we weer naar huis gegaan. We hebben er toen nog een gezellige avond van gemaakt met Melanie en haar ouders. Zeker een verjaardag om niet gauw te vergeten.
Verder zijn we die week nog druk geweest met het aanvragen van ons MKV (machtiging kort verblijf). Omdat wij langer dan drie maanden blijven hebben we niet voldoende aan een toeristenvisum. Voor het aanvragen hiervan moet je enorm veel geduld hebben. En geld overigens. Ze slaan hier wel hun slaatje uit. Nu we het eenmaal hebben aangevraagd kregen we te horen dat hij over drie maanden gereed is. Wij zijn allemaal over een maand het land al uit. Nu moeten we de minister een brief sturen. Ik hoop dat de minister daar blij van wordt ;)
Ook hebben we een studentenfeest bij het IOL meegemaakt. Het IOL is het instituut voor het opleiden van leraren. Zij begeleiden ons in onze stage. Het was wel grappig om tussen de Surinaamse studenten eens een feest mee te maken. Eigenlijk niet heel anders dan in Nederland moet ik zeggen.
Wat betreft stage loopt het goed. Ik loop nog maar twee weken stage, het is echt bizar. Surinaamse stagiaires geven twee officiële lessen waarop ze worden beoordeeld. Dit moeten wij dus ook. Mijn proefles ging goed alleen gaf ik nog teveel op een Nederlandse manier les. Wij worden op de Surinaamse manier van lesgeven beoordeeld. Dus onze vakcoach gaat ons helpen er meer Surinaamse elementen in terug te laten komen. In een Surinaamse les worden de leerlingen vaak naar voren geroepen om de gemaakte opgave op het bord uit te schrijven. Op deze manier wordt dit dan klassikaal gecorrigeerd. Dit zijn wij niet gewend en moeten we tijdens onze examenles meer naar voren laten komen. Ik was allang blij dat ik niet te snel en te zacht praatte. Ik had verwacht dat mij dit meer parten zou gaan spelen. De Surinamers hebben namelijk allemaal nogal wat volume.
Deze week was onze begeleider uit Nederland op bezoek (Karel Schoenmaker). Hij kwam bij mij en Inge langs op onze stageschool en daar hebben we hem aan onze vakcoaches voorgesteld en veel gepraat. Verder zijn we nog met hem uit eten geweest en hebben we ervaringen uitgewisseld over Suriname. Hij komt hier al langer dan ons maar natuurlijk geen vier maanden.
Afgelopen week was het weer feest want nu was Inge jarig! We zijn een dagje naar Berg en Dal geweest samen met de moeder en vriend van Inge. Berg en dal is een oud plantage waar ze nu een strand hebben aangelegd en waar je je eigenlijk de hele dag kunt vermaken. Verderop in de bossen ligt ook een resort maar dat is echt voor de mensen die een luxe vakantie willen en niet voor de arme stagiaires. Heb ik overigens ook helemaal geen behoefte aan. ’s Ochtends hebben we eerst gekajakt over de Surinamerivier. Het was mooi weer met een beetje regen. Dit veranderde later wel. Het begon enorm te regenen en zelfs te onweren. We begonnen al te balen want we zouden met de zipline gaan maar als het zo hard regent kan dat niet. Gelukkig werd het later minder en konden we als nog gaan. En wat was het gaaf! Er waren zeven ziplines en tien tussenstukken. De hoogste was vanaf 35 meter hoog en ging over de Surinamerivier. Je ging dan wel 90 km/uur. Maar wat een uitzicht! Ben echt blij dat ik dat heb meegemaakt. ’s Avonds zijn we uit eten gegaan en nog uit geweest tot in de vroege uurtjes. Als de taxi chauffeur goeiemorgen tegen je zegt als je naar huis gaat van club Havana weet je dat je het goed laat hebt gemaakt haha.
Zaterdag gaan de vriend en moeder van Inge weer terug naar Nederland. Dan komt eind mei het zusje van Melanie op bezoek. 2 juni vlieg ik met Inge terug naar Nederland. Het is nu echt aftellen. Er komt denk ik nog één blog. Ligt er maar net aan hoeveel ik te vertellen heb!
Jullie horen van me,
Bosi en Brasa (kus en knuffel),
Kirsten
1 april was mijn laatste blog alweer. Het is dus tijd voor een nieuwe!
Gelukkig hou ik in mijn agenda bij wat we ongeveer allemaal doen anders was ik niet in staat na te vertellen wat ik de afgelopen maand allemaal heb gedaan.
Er zijn zoveel indrukken die ik op doe. Boven alles vind ik het zo bijzonder dat ze in dit land met zoveel culturen in harmonie samenleven. Het is kenmerkend voor Suriname. In Nederland wonen ook veel bevolkingsgroepen, zeker met de huidige vluchtelingencrisis. Toch gaan deze groepen altijd met hun ‘eigen’ mensen om.
De tijd gaat zo snel! Ik weet nog zo dat ik hier aan kwam en mijn draai moest vinden. Nu ga ik over een maand alweer naar huis. Er is nog zoveel dat ik wil zien en doen dat een maand eigenlijk te kort is. Ik zou best langer willen blijven maar kijk er ook echt naar uit om mijn familie en vriendinnen weer te zien!
Nadat we in de paasvakantie in Apoera zijn verbleven is de tijd echt snel gegaan. Op vier april was het feest want toen was Melanie jarig! Die dag hebben we samen met haar en haar ouders doorgebracht in de jungle. We zijn naar Santigron geweest. Dit is een Saramaccaans dorp. Hier hebben we hele bijzondere dingen gezien. De mensen doen hier de afwas en douchen zich in de rivier, leven in hutjes en van de producten die de natuur hun levert. De natuur stond centraal tijdens de tocht. Onze gids, Pukie, woont in dit dorp en weet heel veel over de natuur. We hebben een cacaoboom gezien, suikerriet, papayaboom en allerlei andere soorten planten en vruchten. Het meest bijzonder vond ik het plantje roermeniet. Als je dit plantje aanraakt krimpt het helemaal in elkaar en doet alsof het dood is. Dit is een beschermingsmechanisme. Heel bijzonder. Er was echter één huis in Santigron dat van cement was. Het is knalroze geverfd en wordt het vrouwenhuis genoemd. Hier verblijven de vrouwen die ongesteld zijn. Ze mogen dan niet het dorp in en alleen in het huis verblijven. De man moet dan koken, voor de kinderen zorgen en eigenlijk alle taken van de vrouw overnemen. De vrouw heeft dus eigenlijk een week vakantie. Goed initiatief, moeten ze in Nederland ook maar overnemen. Dat huis is trouwens gebouwd door Bouta (Desi Bouterse, president). In Santigron zijn ze erg bijgelovig. Ze geloven er in dat geesten in mensen kunnen gaan en dan slechte dingen kunnen gaan doen. Als je het dorp in of uit wandelt moet je door een soort poort die bekleed is met bananenbladeren. Hier moet je je door laten aanraken want dan wordt het kwade van je af geveegd. Je moet het zien als een soort wasstraat. Na de wandeling door het dorp zijn we een hapje gaan eten op een resort. Onder resort verstaan wij vaak luxe maar dit is hier niet het geval. Misschien is het voor de Surinamers wel luxe, is maar net wat je gewend bent. Het was een parkje met appartementen dat door een Nederlandse wordt gerund. Tijdens het eten schreeuwt Pukie ineens KIJK EEN VOGELSPIN! Bleek dat er dus de hele tijd al een vogelspin een paar meter boven ons op een plank zat. Het was een vrouwtje want ze had roze pootjes. Vanaf dat moment was het om de hap eten even naar boven kijken of de vogelspin er nog wel zat. Pukie stelde ons gelukkig gerust. De vrouwelijke vogelspin springt niet. Na het eten gingen we een boottocht maken. Het was de bedoeling dat we veel wilde dieren zouden gaan zien maar helaas hebben we er niet veel gezien. Wel hebben we aapjes gezien. Van die hele kleine, super schattig. Gelukkig is de natuur mooi genoeg om te bewonderen. Hier raak je niet op uitgekeken. Na de boottocht hebben we een uur een wandeling gemaakt door de jungle. Pukie heeft ons van alles laten zien zoals scheermesblad (super scherp) en een waterliaan waaruit je water kunt drinken. We moesten klimmen en klauteren over boomstammen, echt een belevenis. Hierna waren we ook wel moe en zijn we weer naar huis gegaan. We hebben er toen nog een gezellige avond van gemaakt met Melanie en haar ouders. Zeker een verjaardag om niet gauw te vergeten.
Verder zijn we die week nog druk geweest met het aanvragen van ons MKV (machtiging kort verblijf). Omdat wij langer dan drie maanden blijven hebben we niet voldoende aan een toeristenvisum. Voor het aanvragen hiervan moet je enorm veel geduld hebben. En geld overigens. Ze slaan hier wel hun slaatje uit. Nu we het eenmaal hebben aangevraagd kregen we te horen dat hij over drie maanden gereed is. Wij zijn allemaal over een maand het land al uit. Nu moeten we de minister een brief sturen. Ik hoop dat de minister daar blij van wordt ;)
Ook hebben we een studentenfeest bij het IOL meegemaakt. Het IOL is het instituut voor het opleiden van leraren. Zij begeleiden ons in onze stage. Het was wel grappig om tussen de Surinaamse studenten eens een feest mee te maken. Eigenlijk niet heel anders dan in Nederland moet ik zeggen.
Wat betreft stage loopt het goed. Ik loop nog maar twee weken stage, het is echt bizar. Surinaamse stagiaires geven twee officiële lessen waarop ze worden beoordeeld. Dit moeten wij dus ook. Mijn proefles ging goed alleen gaf ik nog teveel op een Nederlandse manier les. Wij worden op de Surinaamse manier van lesgeven beoordeeld. Dus onze vakcoach gaat ons helpen er meer Surinaamse elementen in terug te laten komen. In een Surinaamse les worden de leerlingen vaak naar voren geroepen om de gemaakte opgave op het bord uit te schrijven. Op deze manier wordt dit dan klassikaal gecorrigeerd. Dit zijn wij niet gewend en moeten we tijdens onze examenles meer naar voren laten komen. Ik was allang blij dat ik niet te snel en te zacht praatte. Ik had verwacht dat mij dit meer parten zou gaan spelen. De Surinamers hebben namelijk allemaal nogal wat volume.
Deze week was onze begeleider uit Nederland op bezoek (Karel Schoenmaker). Hij kwam bij mij en Inge langs op onze stageschool en daar hebben we hem aan onze vakcoaches voorgesteld en veel gepraat. Verder zijn we nog met hem uit eten geweest en hebben we ervaringen uitgewisseld over Suriname. Hij komt hier al langer dan ons maar natuurlijk geen vier maanden.
Afgelopen week was het weer feest want nu was Inge jarig! We zijn een dagje naar Berg en Dal geweest samen met de moeder en vriend van Inge. Berg en dal is een oud plantage waar ze nu een strand hebben aangelegd en waar je je eigenlijk de hele dag kunt vermaken. Verderop in de bossen ligt ook een resort maar dat is echt voor de mensen die een luxe vakantie willen en niet voor de arme stagiaires. Heb ik overigens ook helemaal geen behoefte aan. ’s Ochtends hebben we eerst gekajakt over de Surinamerivier. Het was mooi weer met een beetje regen. Dit veranderde later wel. Het begon enorm te regenen en zelfs te onweren. We begonnen al te balen want we zouden met de zipline gaan maar als het zo hard regent kan dat niet. Gelukkig werd het later minder en konden we als nog gaan. En wat was het gaaf! Er waren zeven ziplines en tien tussenstukken. De hoogste was vanaf 35 meter hoog en ging over de Surinamerivier. Je ging dan wel 90 km/uur. Maar wat een uitzicht! Ben echt blij dat ik dat heb meegemaakt. ’s Avonds zijn we uit eten gegaan en nog uit geweest tot in de vroege uurtjes. Als de taxi chauffeur goeiemorgen tegen je zegt als je naar huis gaat van club Havana weet je dat je het goed laat hebt gemaakt haha.
Zaterdag gaan de vriend en moeder van Inge weer terug naar Nederland. Dan komt eind mei het zusje van Melanie op bezoek. 2 juni vlieg ik met Inge terug naar Nederland. Het is nu echt aftellen. Er komt denk ik nog één blog. Ligt er maar net aan hoeveel ik te vertellen heb!
Jullie horen van me,
Bosi en Brasa (kus en knuffel),
Kirsten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
