Vier dagen in de jungle
Door: Kirsten
Blijf op de hoogte en volg Kirsten
01 April 2016 | Suriname, Apoera
Hallo allemaal,
Het is alweer even geleden sinds ik voor het laatst een blog heb geschreven. Heb wel veel meegemaakt dus dit wordt een lange. De laatste blog was van 6 maart. Op stage loopt het goed. Ik heb erg leuke vakcoaches die me veel leren over de Surinaamse cultuur. Daarnaast wordt het contact met de leerlingen ook een stuk beter. Wat dat betreft is de stage eigenlijk te kort. Tegen de tijd dat je de leerlingen hebt leren kennen ga je naar huis. Toch begin ik daar ook wel naar uit te kijken. Lekker mijn familie en vriendinnen om me heen. Morgen is dat precies over twee maand dus de tijd gaat snel. Ik wil ook nog veel bekijken dus wat dat betreft maar goed ook.
Ik merk op stage dat de afstand tussen de leerlingen en hun docenten vrij klein is. Dit is in ieder geval wel zo bij mijn vakcoaches. Ze zijn erg betrokken en gebruiken veel humor tijdens hun les. Het is erg leuk om dat te observeren. De leerlingen hebben vanaf 23 maart tot 11 april vakantie. De maandag en dinsdag voor 23 maart was er niet echt meer sprake van les. Mijn vakcoach had allemaal eten meegebracht en de leerlingen ook. Op deze manier werd het in deze klas een soort lopend buffet. Heel erg gezellig!
23 maart werd Holi Phagwa gevierd. Dit is een Hindoestaans feest om het begin van de lente te vieren. Je wordt dan onder het gekleurde poeder gesmeerd. Daarnaast was er een groot feest in de palmentuin en op het onafhankelijkheidsplein. Dit hebben we samen met andere stagiaires van het IOL goed gevierd tot in de late uurtjes.
De dagen erna moesten we goed uitrusten want vanaf maandag t/m donderdag gingen we samen met de directeur van het internaat (meneer Romalho) naar de plek waar hij is opgegroeid. Dit is in Orealla (Guyana), Apoera en Washabo. Deze drie dorpjes hebben we dan ook uitvoerig bezocht. Het was een lange tocht van ongeveer acht uur met de auto. De weg is erg slecht en vol met gaten wat ervoor zorgt dat je langer onderweg bent. Er zijn al jaren plannen om deze weg te gaan asfalteren maar die plannen houdt Bouterse tegen. We hadden trouwens nog iemand bij ons. Het is een vriend van meneer Romalho en hij is erg handig. Hij heet Ronald maar iedereen noemt hem pap, wij dus ook. Hij zat tijdens de reis in de laadbak van de pick-up. Ongeveer tegen zes uur ’s avonds kwamen we aan in Apoera en Washabo. Het zijn twee losse dorpen maar gaan als het ware in elkaar over. Meneer Romalho heeft dan ook in beide gewoond. We verbleven in een hut op het terrein van de broer van meneer Romalho. Daar zijn we eerst begonnen met het bevestigen van onze hangmatten. Op deze manier kwamen we erachter dat Inge originees touw had gekocht. Volgens meneer Romalho heb je originees en origineel. Origineel is van goede kwaliteit en originees van Chinese kwaliteit. Nou dan snap je wel hoe het staat met de kwaliteit. Gelukkig had meneer Romalho genoeg touw bij zich en hebben we ons gered. Daarna gingen we naar de neef van meneer Romalho. Hij heeft in Paramaribo altijd als kok gewerkt en kookt dus voor ons deze drie dagen. Bij hem thuis was onder het afdak een tafel voor ons gedekt met van alles en nog wat. We hadden ook wel zin aan iets na een hele dag in de auto te hebben gezeten. Na het eten zijn we gauw gaan slapen want de volgende dag moesten we er weer om acht uur uit. Natuurlijk eerst nog even heerlijk gedoucht. Gelukkig hadden ze die en nog een goede ook. Ik zag het niet zo zitten om me met een emmertje water te wassen.
De volgende ochtend hebben we eerst lekker ontbeten. Er was zelfs pindakaas en kaas voor ons meegebracht. Daar lust meneer Romalho ook wel pap van. Vervolgens gingen we gauw de boot in samen met pap, meneer Romalho en diens broer. Het was ongeveer anderhalf uur varen naar Orealla. Dit is een vrij groot dorp in Guyana. Er wonen ongeveer 900 mensen wat erg veel is. Ook dit land heeft een prachtige natuur. Toen we aankwamen hebben we eerst roti gegeten, erg lekker. Daarna heeft meneer Romalho ons het dorp laten zien. Hij is hier geboren en als vijf jarige jongen weggegaan. Toen is hij opgegroeid bij zijn oom in Apoera. Ze spreken hier een soort vreemd dialect. Het is een mix van Engels en sranantongo. Engels is de nationale taal in Guyana.
Wij moesten ons dus ook zien te redden in het Engels. Wel even wennen. Verder zijn we ook nog de berg op gegaan waar we een mooi uitzicht op de rivier hadden. Eenmaal terug in het dorp begon het erg hard te regenen. Hier hebben we dus op gewacht voordat we terug zijn gaan varen. Hierdoor moesten we wel in het donker terug. Dit werd nog spannend want dit was niet de plannen. We zijn een paar keer op een zandbank gevaren maar de broer van meneer Romalho kent de natuur daar op zijn duimpje. Rond 20u waren we dus weer in Washabo. Daarna hebben we weer heerlijk gegeten en zijn we op tijd gaan slapen. De volgende ochtend moesten we er namelijk op tijd uit anders kunnen we door het getij niet op de zandbank in de rivier komen.
Uiteindelijk zaten we met de Surinaamse tijd als nog rond 9u in de boot. Dit is dus niet echt vroeg. Gelukkig was de zandbank nog zichtbaar. Inge, Erik, Melanie en meneer Romalho zijn gaan zwemmen en ik heb nog een rondje gelopen op de zandbank. Daarna heb ik nog gevaren met de broer van meneer Romalho. Later hebben we ze weer opgepikt en zijn we weer aan wal gegaan. Toen zijn we gaan hangmateren zoals meneer Romalho dat zegt. Hij vindt dat het woord moet worden opgenomen in het groene boekje. We zijn dus even gaan rusten. Ik sliep direct als een blok want had die nacht niet goed geslapen. Melanie en Inge zijn gaan kajakken en Erik heeft ook even gelegen in zijn hangmat. Na een uur waren Melanie en Inge nog niet terug en toen begon meneer Romalho zich toch een beetje zorgen te maken. Achteraf bleek dat die kajak lek was en ze dus zijn gezonken. Toen zijn ze verder gaan zwemmen en uit het water geklommen. Toen moesten ze nog terug lopen. Dan ben je natuurlijk wel even onderweg. Na het hangmateren zouden we een dorpswandelingen gaan maken maar toen begon het erg hard te regenen. Tot mijn grote verdriet gingen we toen met de auto. Helemaal niet erg dus. Hij heeft ons het vliegveld laten zien wat eigenlijk gewoon een grasvlakte is. Maar papa ik heb foto’s hoor! (mijn vader is vliegtuigfanaat). Hierna zijn we nog even bij een lokale voetbalwedstrijd gaan kijken van jongeren. Hier kwamen we nog een aantal kinderen van het internaat tegen waar we even mee hebben gepraat. Hierna zijn we gaan eten wat weer heerlijk smaakte. Ik heb bijna elke dag rijst met kip gegeten, wat een straf!
De volgende ochtend moesten we om kwart voor zes wakker worden. Eerst moesten we de hangmatten weghalen en alles opruimen. Daarna hebben we gauw wat broodjes gesmeerd voor onderweg. Toen zijn we snel onderweg gegaan naar de Blanche Marie watervallen. Na ongeveer twee uur kwamen we hier aan. De weg was erg slecht geworden door alle regen. De weg naar de watervallen viel meneer Romalho mee. Hij zei dat het voorheen veel en veel slechter was. Dit was weer een voordeel voor ons. Toch hadden we een kettingzaag en takel mee. Deze kwamen zeker van pas want er waren bomen op de weg gevallen. Deze moet je dan zelf weghalen. Gelukkig was het er maar één. Eenmaal aangekomen bij de beheerder waren wij de eerste groep van die dag. Dat was ons streven. Het was een klein stukje lopen naar de watervallen. Ze waren prachtig! Helaas was er vrij weinig water omdat het geen regentijd meer is. Pap en meneer Romalho zijn de watervallen gaan beklimmen. Ik ben het water van de waterval in gegaan. Er zogen allemaal visjes aan mijn benen. Heel grappig. Later zijn ook Erik, Inge en Melanie naar boven gegaan. Toen was pap alweer bij mij. Opeens voelde ik wat langs mijn been glibberen en kreeg ik een soort schok in mijn voet. Toen was ik heel snel uit het water. Meneer Romalho zei dat dat dus mijn kennismaking met een sidderaal is. Niks schadelijks. Misschien gaat mijn bloed er wel sneller van stromen haha.
Na het bekijken van de watervallen zijn we op weg gegaan naar Zanderij. Hier moesten we pap weer afzetten en daarna konden we door naar Paramaribo. Onderweg hebben we eten opgepikt bij de KFC. Deze kip was niet zo lekker als die in Apoera. Ongeveer rond 20u waren we weer thuis. Het was wel een belevenis! Uiteindelijk zie je op deze manier veel meer van het binnenland dan met een touroperator. Daarnaast hebben wij de persoonlijke ervaringen van meneer Romalho ook besproken. Hij zou eigenlijk stoppen met school op zijn twaalfde maar een priester zag meer in hem. Daarom moest hij met de priester mee naar Paramaribo. Daar heeft hij uiteindelijk doorgestudeerd tot zijn 25e. Anders was hij niet waar hij nu is. Dit is zijn redding geweest.
Ik heb nu nog een week vakantie. Maandag is Melanie jarig en gaan we samen met haar en haar ouders naar een marrondorp. Dit is een soort indianendorp. Ik ben heel benieuwd hoe dat is. Ik heb ook wel weer zin om naar stage te gaan.
Dit is wel even genoeg tekst voor jullie! Tot gauw,
Liefs Kirsten
Het is alweer even geleden sinds ik voor het laatst een blog heb geschreven. Heb wel veel meegemaakt dus dit wordt een lange. De laatste blog was van 6 maart. Op stage loopt het goed. Ik heb erg leuke vakcoaches die me veel leren over de Surinaamse cultuur. Daarnaast wordt het contact met de leerlingen ook een stuk beter. Wat dat betreft is de stage eigenlijk te kort. Tegen de tijd dat je de leerlingen hebt leren kennen ga je naar huis. Toch begin ik daar ook wel naar uit te kijken. Lekker mijn familie en vriendinnen om me heen. Morgen is dat precies over twee maand dus de tijd gaat snel. Ik wil ook nog veel bekijken dus wat dat betreft maar goed ook.
Ik merk op stage dat de afstand tussen de leerlingen en hun docenten vrij klein is. Dit is in ieder geval wel zo bij mijn vakcoaches. Ze zijn erg betrokken en gebruiken veel humor tijdens hun les. Het is erg leuk om dat te observeren. De leerlingen hebben vanaf 23 maart tot 11 april vakantie. De maandag en dinsdag voor 23 maart was er niet echt meer sprake van les. Mijn vakcoach had allemaal eten meegebracht en de leerlingen ook. Op deze manier werd het in deze klas een soort lopend buffet. Heel erg gezellig!
23 maart werd Holi Phagwa gevierd. Dit is een Hindoestaans feest om het begin van de lente te vieren. Je wordt dan onder het gekleurde poeder gesmeerd. Daarnaast was er een groot feest in de palmentuin en op het onafhankelijkheidsplein. Dit hebben we samen met andere stagiaires van het IOL goed gevierd tot in de late uurtjes.
De dagen erna moesten we goed uitrusten want vanaf maandag t/m donderdag gingen we samen met de directeur van het internaat (meneer Romalho) naar de plek waar hij is opgegroeid. Dit is in Orealla (Guyana), Apoera en Washabo. Deze drie dorpjes hebben we dan ook uitvoerig bezocht. Het was een lange tocht van ongeveer acht uur met de auto. De weg is erg slecht en vol met gaten wat ervoor zorgt dat je langer onderweg bent. Er zijn al jaren plannen om deze weg te gaan asfalteren maar die plannen houdt Bouterse tegen. We hadden trouwens nog iemand bij ons. Het is een vriend van meneer Romalho en hij is erg handig. Hij heet Ronald maar iedereen noemt hem pap, wij dus ook. Hij zat tijdens de reis in de laadbak van de pick-up. Ongeveer tegen zes uur ’s avonds kwamen we aan in Apoera en Washabo. Het zijn twee losse dorpen maar gaan als het ware in elkaar over. Meneer Romalho heeft dan ook in beide gewoond. We verbleven in een hut op het terrein van de broer van meneer Romalho. Daar zijn we eerst begonnen met het bevestigen van onze hangmatten. Op deze manier kwamen we erachter dat Inge originees touw had gekocht. Volgens meneer Romalho heb je originees en origineel. Origineel is van goede kwaliteit en originees van Chinese kwaliteit. Nou dan snap je wel hoe het staat met de kwaliteit. Gelukkig had meneer Romalho genoeg touw bij zich en hebben we ons gered. Daarna gingen we naar de neef van meneer Romalho. Hij heeft in Paramaribo altijd als kok gewerkt en kookt dus voor ons deze drie dagen. Bij hem thuis was onder het afdak een tafel voor ons gedekt met van alles en nog wat. We hadden ook wel zin aan iets na een hele dag in de auto te hebben gezeten. Na het eten zijn we gauw gaan slapen want de volgende dag moesten we er weer om acht uur uit. Natuurlijk eerst nog even heerlijk gedoucht. Gelukkig hadden ze die en nog een goede ook. Ik zag het niet zo zitten om me met een emmertje water te wassen.
De volgende ochtend hebben we eerst lekker ontbeten. Er was zelfs pindakaas en kaas voor ons meegebracht. Daar lust meneer Romalho ook wel pap van. Vervolgens gingen we gauw de boot in samen met pap, meneer Romalho en diens broer. Het was ongeveer anderhalf uur varen naar Orealla. Dit is een vrij groot dorp in Guyana. Er wonen ongeveer 900 mensen wat erg veel is. Ook dit land heeft een prachtige natuur. Toen we aankwamen hebben we eerst roti gegeten, erg lekker. Daarna heeft meneer Romalho ons het dorp laten zien. Hij is hier geboren en als vijf jarige jongen weggegaan. Toen is hij opgegroeid bij zijn oom in Apoera. Ze spreken hier een soort vreemd dialect. Het is een mix van Engels en sranantongo. Engels is de nationale taal in Guyana.
Wij moesten ons dus ook zien te redden in het Engels. Wel even wennen. Verder zijn we ook nog de berg op gegaan waar we een mooi uitzicht op de rivier hadden. Eenmaal terug in het dorp begon het erg hard te regenen. Hier hebben we dus op gewacht voordat we terug zijn gaan varen. Hierdoor moesten we wel in het donker terug. Dit werd nog spannend want dit was niet de plannen. We zijn een paar keer op een zandbank gevaren maar de broer van meneer Romalho kent de natuur daar op zijn duimpje. Rond 20u waren we dus weer in Washabo. Daarna hebben we weer heerlijk gegeten en zijn we op tijd gaan slapen. De volgende ochtend moesten we er namelijk op tijd uit anders kunnen we door het getij niet op de zandbank in de rivier komen.
Uiteindelijk zaten we met de Surinaamse tijd als nog rond 9u in de boot. Dit is dus niet echt vroeg. Gelukkig was de zandbank nog zichtbaar. Inge, Erik, Melanie en meneer Romalho zijn gaan zwemmen en ik heb nog een rondje gelopen op de zandbank. Daarna heb ik nog gevaren met de broer van meneer Romalho. Later hebben we ze weer opgepikt en zijn we weer aan wal gegaan. Toen zijn we gaan hangmateren zoals meneer Romalho dat zegt. Hij vindt dat het woord moet worden opgenomen in het groene boekje. We zijn dus even gaan rusten. Ik sliep direct als een blok want had die nacht niet goed geslapen. Melanie en Inge zijn gaan kajakken en Erik heeft ook even gelegen in zijn hangmat. Na een uur waren Melanie en Inge nog niet terug en toen begon meneer Romalho zich toch een beetje zorgen te maken. Achteraf bleek dat die kajak lek was en ze dus zijn gezonken. Toen zijn ze verder gaan zwemmen en uit het water geklommen. Toen moesten ze nog terug lopen. Dan ben je natuurlijk wel even onderweg. Na het hangmateren zouden we een dorpswandelingen gaan maken maar toen begon het erg hard te regenen. Tot mijn grote verdriet gingen we toen met de auto. Helemaal niet erg dus. Hij heeft ons het vliegveld laten zien wat eigenlijk gewoon een grasvlakte is. Maar papa ik heb foto’s hoor! (mijn vader is vliegtuigfanaat). Hierna zijn we nog even bij een lokale voetbalwedstrijd gaan kijken van jongeren. Hier kwamen we nog een aantal kinderen van het internaat tegen waar we even mee hebben gepraat. Hierna zijn we gaan eten wat weer heerlijk smaakte. Ik heb bijna elke dag rijst met kip gegeten, wat een straf!
De volgende ochtend moesten we om kwart voor zes wakker worden. Eerst moesten we de hangmatten weghalen en alles opruimen. Daarna hebben we gauw wat broodjes gesmeerd voor onderweg. Toen zijn we snel onderweg gegaan naar de Blanche Marie watervallen. Na ongeveer twee uur kwamen we hier aan. De weg was erg slecht geworden door alle regen. De weg naar de watervallen viel meneer Romalho mee. Hij zei dat het voorheen veel en veel slechter was. Dit was weer een voordeel voor ons. Toch hadden we een kettingzaag en takel mee. Deze kwamen zeker van pas want er waren bomen op de weg gevallen. Deze moet je dan zelf weghalen. Gelukkig was het er maar één. Eenmaal aangekomen bij de beheerder waren wij de eerste groep van die dag. Dat was ons streven. Het was een klein stukje lopen naar de watervallen. Ze waren prachtig! Helaas was er vrij weinig water omdat het geen regentijd meer is. Pap en meneer Romalho zijn de watervallen gaan beklimmen. Ik ben het water van de waterval in gegaan. Er zogen allemaal visjes aan mijn benen. Heel grappig. Later zijn ook Erik, Inge en Melanie naar boven gegaan. Toen was pap alweer bij mij. Opeens voelde ik wat langs mijn been glibberen en kreeg ik een soort schok in mijn voet. Toen was ik heel snel uit het water. Meneer Romalho zei dat dat dus mijn kennismaking met een sidderaal is. Niks schadelijks. Misschien gaat mijn bloed er wel sneller van stromen haha.
Na het bekijken van de watervallen zijn we op weg gegaan naar Zanderij. Hier moesten we pap weer afzetten en daarna konden we door naar Paramaribo. Onderweg hebben we eten opgepikt bij de KFC. Deze kip was niet zo lekker als die in Apoera. Ongeveer rond 20u waren we weer thuis. Het was wel een belevenis! Uiteindelijk zie je op deze manier veel meer van het binnenland dan met een touroperator. Daarnaast hebben wij de persoonlijke ervaringen van meneer Romalho ook besproken. Hij zou eigenlijk stoppen met school op zijn twaalfde maar een priester zag meer in hem. Daarom moest hij met de priester mee naar Paramaribo. Daar heeft hij uiteindelijk doorgestudeerd tot zijn 25e. Anders was hij niet waar hij nu is. Dit is zijn redding geweest.
Ik heb nu nog een week vakantie. Maandag is Melanie jarig en gaan we samen met haar en haar ouders naar een marrondorp. Dit is een soort indianendorp. Ik ben heel benieuwd hoe dat is. Ik heb ook wel weer zin om naar stage te gaan.
Dit is wel even genoeg tekst voor jullie! Tot gauw,
Liefs Kirsten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
