Eerste tochtjes naar het binnenland

Weer even een verhaaltje want we hebben deze week veel meegemaakt. We hebben onze eerste tripjes naar het binnenland gemaakt. Dit boeken wij bij Jenny tours. Jan, de eigenaar van deze organisatie, is hier als Nederlandse stagiaire gekomen en eigenlijk nooit weer weggegaan. Samen met zijn broer Piet en veel andere mensen organiseren zij tripjes voor een goedkoop prijsje. Dit hebben wij als Nederlanders natuurlijk wel uitgezocht.

Donderdag zijn we op dolfijnen en kaaimannentocht geweest. Rond vier uur ’s middags moesten we aanwezig zijn op Leonsberg. Dit is een van de haventjes in Suriname. Je moet je hier niet al te veel van voorstellen. Het is meer een steiger waar een paar bootjes aan drijven. Hier werden we opgewacht door Piet die ons naar de boot begeleidde. Eenmaal aan boord zijn we de Surinamerivier opgevaren. Op de kruising met de Surinamerivier en Commewijne rivier zijn we op zoek gegaan naar dolfijnen. Er zijn natuurlijk veel meer organisaties die dit soort tochten organiseren dus er waren meer bootjes te vinden op het water. De bootsmannen van deze boten hielden met elkaar contact via hun telefoon als ze een dolfijnen vonden. Af en toe zagen we een vin boven het water uitkomen maar verder zagen we niet veel dolfijnen. Op een gegeven moment werd het tijd om ons naar de plantage Johanna en Margaretha te begeven. Terwijl de zon onderging zagen we ineens nog wat dolfijnen in het water spartelen. Volgens Piet waren ze aan het vechten of paren. Je kunt dan natuurlijk wel raden wat het was. Dolfijnen reageren op fluiten en klappen dus ik begon te klappen als een gek. Ineens kwamen de dolfijnen naast de boot naar boven. Zo hebben we ze toch goed kunnen bekijken!

Eenmaal aangekomen op de plantage zagen we dat er niet veel meer van over is. Je ziet wel dat het land oorspronkelijk in stukken was opgedeeld en dat de kanalen zijn gegraven maar het lijkt nu meer een dorpje dan een plantage. We gingen onderweg naar een Hindoestaanse familie die onze maaltijd verzorgen en ons dan meenemen op de kaaimannentocht. Eerst hebben we ons maar in onze lange kleding gehesen. Het werd al donker en in een moeras zijn dan veel muggen actief. Ze staken ons dan ook door de kleding heen. We hebben heerlijke roti gegeten. Beetje wennen dat je met de handen moet eten is het wel. Ik leef hier op desinfecterende handgel. Na de maaltijd namen twee mannen van de hindoestaanse familie ons mee in twee speedboten over de kanaaltjes. Op hun hoofd hadden ze een soort mijnwerkershelm met groot licht zodat ze naar de kaaimannen konden zoeken. Het enige licht dat wij hadden was van de sterren die mooi zichtbaar waren. Op een gegeven moment gaf hij een enorme hoeveelheid gas terwijl het kanaal eindigde. Ik zat achterin de boot en keek tegen Eriks rug aan dus zag niet veel voor me. Melanie zat voorop en gaf ineens een gil. We schoven zo het land op. Het was een soort brug over een stuk land. Aan de andere kant was er weer water. We moesten dus de boot duwen naar de andere kant en dan weer instappen. Een beetje net als klunen tijdens het schaatsen. Eenmaal weer in de boot waren we in het moeras beland. Je vaart door de gewassen heen en ziet her en der wat visje opspringen. De boot van Inge had er al snel één te pakken. Deze was wel anderhalve meter lang en was daarmee een ‘kleintje’. Ik hoopte dat onze boot een kleinere zal vangen. Al snel had onze bootsman er één in het vizier. Wij moesten muisstil zijn terwijl hij langzaam het touw om de kop van de kaaiman doet. Dit doet hij met een soort stok waar ze ook honden mee vangen. Helaas was deze mis en de kaaiman bezorgde Erik en mij een douche. Erg lekker was het water helaas niet. Niet kort daarna was het ook bij ons raak en hadden we gelukkig een kaaiman van ongeveer een meter. De bootsman bind de bek vast met een elastiekje. Allereerst mocht Daphne hem vasthouden. Zo ging de kaaiman over naar Erik. Na de foto met Erik was het mijn beurt. Toen brak het zweet me toch een beetje uit. Deze kans krijg je niet vaak dus ik heb het wel gedaan. Het voelt heel vreemd. Een soort van schubben van een vis maar dan harder. Ik moest hem goed vasthouden en een beetje knijpen maar Erik dacht dat ik hem doodkneep dus hield ik hem wat losser vast. Dit was dus niet zo’n slim idee want toen begon hij te spartelen. In een reflex wierp ik de kaaiman zo hups bij Erik in de schoot. Erik gilde bijna nog harder dan mij. De kaaiman een hersenschudding en Erik en ik aan hartaanval. Toen moest de bootsman de kaaiman onder onze benen vandaan vissen. Dit lukte gelukkig vrij makkelijk. Die mannen hebben er natuurlijk veel ervaring mee. Melanie was hekkensluiter en toen had iedereen een foto met de kaaiman. Die was gelukkig nog wel gelukt!

Hierna zijn we naar de boot gebracht en die heeft ons weer naar Leonsberg gebracht. Zo maak je nog eens wat mee. Het was een geweldige ervaring. Deze trip gaan we misschien nog wel een keer doen.

Zaterdag zijn we naar Brownsberg geweest. Dit is een berg vlak naast het Brokopondo meer. Het was eerst twee uur rijden. Ik heb veel geslapen. Op een gegeven moment hield de verharde weg op. Nou dan wordt je vanzelf wakker. Het is slalommen over de weg vanwege de enorme kuilen. Eenmaal aangekomen op de berg hebben we wat gedronken en toen zijn we op pad gegaan naar de watervallen. Op Brownsberg zijn de leovallen en irenevallen. Wij gingen naar de irenevallen. Het is echt enorm klimmen en klauteren. Onderweg hoor je echt de meest bijzondere geluiden. We hebben brulapen gehoord en een soort vlieg die het geluid maakt alsof er iets wordt gelast. Heel bijzonder. Je kunt bijna niet geloven dat die geluiden van dieren komen. Onderweg zijn we een aantal keer gestopt om te kijken naar bijzonderheden. We hebben een telefoonboom bekeken. Hier kun je op slaan en zo een signaal verzenden voor wel 100 km verderop. Het geluid wordt getransporteerd door de wortels van de boom. Ook hebbeb we een boom bekeken die zich gedraagt als parasiet. Hij slaat zijn lianen om een andere boom en ontrekt op deze manier voedingsstoffen totdat de boom dood gaat. Na een uur klimmen en klauteren kwamen we aan bij de irenevallen. Het was lekker even uit te rusten en je voeten af te koelen in het water. Ik wou graag op een steen klimmen om de waterval van dichterbij te bekijken. Dan kun je natuurlijk wel raden wat er gebeurde. PLONS, kirsten nat.
Ik heb gelukkig wel de waterval van dichtbij bekeken en zelfs het water gedronken. Dit was heerlijk koel en fris.
Na een uurtje pauze begonnen we weer aan de klim naar boven. Dit viel echter vies tegen. Je denkt even zo die heuvel te beklimmen maar dat gaat minder goed in dit klimaat. De lucht is droog en je bent gauw buiten adem. Ik raakte achterop maar de gids bleef bij me en heeft me er doorheen geholpen. Een paar keer water over mijn hoofd gespoeld en me laten snuiven aan eucalyptus. Dit was blijkbaar zijn laatste redmiddel om me op te peppen. Ben benieuwd hoe hij me naar boven had gekregen als dit niet had gewerkt haha.
Na anderhalf tot twee uur was ook ik boven en daar was ik maar wat blij van. Erg pittig maar ben toch blij dat ik deze trip heb gemaakt!

Nu wacht ons weer een week vol stage. We moeten weer even sparen voor we meer tripjes gaan doen. We kijken uit naar de vakantie op 23 maart.. Dan kunnen we weer dingen gaan plannen.

Liefs Kir